Een groeiend probleem; er komt steeds meer afval.
Verbranden was een poosje een oplossing, maar toen kwamen er te veel verbrandingsovens en gingen hun eigenaren afval importeren om het verbranden financieël aantrekkelijk te houden.
Steeds meer verpakkingsmateriaal: hup, -alles de oven in!..
Het is allemaal bekend.
Toen werd 'ontdekt', dat in afval veel grondstoffen zitten. Dus: grondstoffen eruit halen vóórdat het verbrand wordt.
Gemeenten, zo'n 350 in Nederland, gaan aan het werk: elke gemeente naar beste weten en al-of-niet op de hoogte van hoe dat zou moeten..
Inmiddels groeit de verpakkingsindustrie vrolijk door: zes tomaten in een plastic doosje, je tandenborstel in (een ander soort) plastic; enzovoort. We zien een bloeiende verpakkingsindustrie en de winkelbedrijven vinden het best makkelijk.
Ondertussen wordt het probleem groter. De gemeente tracht, 'samen met de burgers ' de boel netjes op te ruimen. Elke gemeente op eigen wijze. Ridderkerk start enthousiast wéér een nieuwe campagne: hang plastic, metaal en drinkpakken aan de lantaarnpaal, dit is namelijk grondstof!! (2017).
Twee jaar later (2019), op basis van advies van deskundigen (?!) verandert de gemeente het systeem....Niet plastic en metaal, maar groente en fruitafval moet apart...Plastic en metaal kan gewoon bij het afval, want een slimme machine in Drenthe zou dat scheiden veel beter kunnen dan u en ik. Maar die slimme machine ziet óók dat allerlei afval helemaal niet gescheiden kán worden.. Dat gaat dan alsnog naar de oven. En die oven wil het wel hebben.
Het lijkt een soort van-de- hak-op-de-tak beleid; alle burgers in de herscholing. Of je van de voetbalvereniging naar een schaakvereniging moet. Maar het moet wél.
De gemeente moet een beleid niet zo gauw wijzigen, óók een nieuw college niet. Je kán 40.000 mensen niet na twee jaar iets anders leren, zeker niet als er nauwelijks overleg met bewoners is en bedrijven die voorlichting geven, hun eigen belang behartigen.
De Vereniging van Nederlandse Gemeenten, of nóg beter: de Overheid dient de regie terug te nemen; zo'n landsbelang kan je niet aan de markt over laten. Die draait namelijk om geld en dient niet het belang van burgers. Het belang van de burgers is een taak van ons bestuur: in dit geval de gemeenteraad.
Kijk hoe de aanvoer van papier, karton, plastics en glas groeit – en de verpakkingsindustrie daar wél bij vaart. Dié is ondertussen een grote vervuiler geworden.
Kijk ook naar de afvalverwerkingsindustrie. Kijk hoe deze industrie het eigen belang goed in het oog houdt en zie dus dat burgers én hun gemeenten opdraaien voor de opruiming en de kosten ervan. Kijk dus naar wat het u en mij kost. En straks nóg meer gaat kosten.
We betalen twee keer: bij de koop van een product én bij het opruimen ervan. Betaalt de vervuiler? Nee dus.
En kan de gemeente wat doen? Ja.
Haar burgers niet alleen vragen alles op te ruimen, en hen hiervoor laten betalen, maar zélf het paard achter de wagen weg halen en burgers helpen om de kraan dicht te draaien, de troep tegen te houden. Burgers zitten met een probleem wat ons probleem niet is! Een oproep dus: Breng dat plastic, dat karton, dat glas terug naar de winkel waar het vandaan komt.
Als daarnaast de gemeente de grote winkelbedrijven eens uitnodigt om alle onnodige verpakkingen weg te laten, dan zou dat voor ons een aardige steun in de rug zijn.
Zo stappen we uit een systeem waarin we blind gehouden worden.
De gemeente zit óók in dat systeem: nl opruimen, opruimen, opruimen, in paats van: terug met al die onnodige verpakkingen.
Deze suggestie ging naar de gemeenteraad.
G. Buis november 2020.